Książka jest przeznaczona dla lekarzy, specjalistów w dziedzinie biologii medycznej i inżynierii medycznej, interesujących się alternatywnymi metodami leczenia; lekarzy zajmujących się tym lub innym rodzajem leczenia informacyjnego: terapią akupunkturową, homeopatią, psychoterapią, terapią mikrogeneratorową; zwolenników indywidualnego podejścia do pacjenta i doboru lekarstw; specjalistów chcących usystematyzować swoją wiedzę o procesach informacyjnych zachodzących w organizmie.

W książce niniejszej opisano mnóstwo aspektów wymiany informacji w żywych układach, dokonano porównania ich z układami nieożywionymi i te­chniką komputerową, wskazano na najbardziej rozpowszechnione błędy dotyczące procesów informacyjnych w żywych organizmach, zaproponowno sposoby rozwiązania niektórych problemów informacyjnych, w oparciu o opracowania teoretyczne, dane eksperymentalne i rezultaty wieloletniego praktycznego zastosowania proponowanych metod.

Fragmenty:

„(...) Niemożliwe jest wyleczenie jednego narządu, doprowadzając go do normy, gdyż znormalizować można tylko cały układ i dlatego szczególnie niebezpieczne jest sztuczne doprowadzanie do normy poszczególnych procesów. (...)”
„(...) Usunąć zmarszczkę można jedynie, lecząc odpowiedni narząd, jego ośrodek sterujący oraz to miejsce w duszy, w którym znajduje się trwała emocja. (...)”
„(...) Metoda Volla jest łatwa do opanowania i posiada wewnętrzną strukturę logiczną oraz spójny system interpretacji, który nie przeczy wiedzy uzyskanej przez lekarzy w akademiach medycznych i na uniwersytetach. (...)”
„(...) Brak sprzężenia zwrotnego z pacjentem z czasem odbija się na specjaliście. Lekarz w takim systemie uważa siebie za odpowiedzialnego za życie i los podopiecznego i brzemię tej odpowiedzialności mocno mu ciąży, zmniejszając motywację. Pod bezpośrednim naciskiem pacjent uruchamia mechanizmy sprzeciwu, maleje zaufanie do lekarza i do medycyny w ogóle. Efektem jest wypalenie zawodowe większości lekarzy. Ten stan rzeczy w zna­cznym stopniu dotyczy nie tylko medycyny w krajach postkomunistycznych, lecz medycyny w ogóle. (...)”

Przedmowa

W niniejszej książce opisano wiele aspektów wymiany informacji w żywych układach, dokonano porównania ich z układami nieożywionymi i techniką komputerową, wskazano na najbardziej rozpowszechnione błędy dotyczące procesów informacyjnych w żywych organizmach, zaproponowano sposoby rozwiązania niektórych problemów informacyjnych w oparciu o opracowania teoretyczne, dane eksperymentalne i rezultaty wieloletniego praktycznego zastosowania proponowanych metod. Książka jest przeznaczona dla lekarzy, specjalistów w dziedzinie biologii medycznej i inżynierii medycznej interesujących się alter­natywnymi metodami leczenia; lekarzy zajmujących się tym lub innym rodzajem leczenia informacyjnego: terapią akupunkturową, homeopatią, psychoterapią, terapią mikrogeneratorową; zwolenników indywidualnego podejścia do pacjenta i doborulekarstw; specjalistów chcących usystematyzować swoją wiedzę o procesach informacyjnych zachodzących w organizmie. Czytel­nikami mogą być również studenci medycyny i inżynierii medy­cznej oraz psychologii.
Książkę poświęcam mojemu nauczycielowi, autorowi teorii informoterapii, mojemu mężowi i koledze Zenobiuszowi Skrypniukowi. Książka ta to rezultat wielu rozmów i dys­kusji, ośmioletnich prób odnalezienia wzajemnego zrozumienia między lekarzem i biofizykiem. Rodziła się ona w równie silnych bólach co dziecko i przyniosła prawie tyle samo radości. W tekście zaczerpniętym z zewnętrznych artykułów i publikacji ukazuję ich autorów i rok wydania.

Wstęp

Choroba zaczyna się od miejscowego zaburzenia przemiany materii, energii lub informacji, co może doprowadzić do miejscowego uszkodzenia (śmierci komórek w danym ognisku) lub/oraz rozprzestrzenienia się zaburzeń przemiany materii, energii i informacji na inne struktury organizmu. Uszkodzenie ma określone umiejscowienie, konkretny stopień intensywności (głębokość), konkretną fazę (ostrą, podostrą, przewlekłą).
Najczęściej uszkodzenie znajduje się wewnątrz organizmu i jest niedostępne podczas zwykłych oględzin, szczególnie uszkodzenie masywnych narządów, i dlatego jego wielkość oraz miejsce możemy ustalić przy pomocy analizy wyników badań biochemicznych i fizycznych metod badań.
Począwszy od wczesnych etapów, komórki sygnalizują (donoszą) sąsiednim komórkom układu nerwowego, endokrynnego, immunologicznego i pozostałym o swoim uszkodzeniu. Analiza tych sygnałów przekazywanych przez kanały informacyjne organizmu i charakteryzujących miejsce, stopień oraz fazę uszkodzenia bada informodiagnostyka (ID).
Zmniejszyć uszkodzenie w ognisku można przy pomocy substancji („załatać dziurę”), energii czynników fizycznych (schłodzenie z reguły zmniejsza uszkodzenie, co stosuje się w regulowanej hipo­termii) i informacji.
Narządy przystosowując się do choroby, stwarzają nowy patologiczny system i funkcjonują w nim według nowych zasad. Aby odzwy­czaić się od choroby i stworzyć nowy zdrowiejący (sanogenetyczny)układ, należy wiedzieć, „jak” to zrobić. Konieczna jest informacja. Infor­macja odgrywa podstawową rolę w tworzeniu miejscowego sanogenetycznego układu czynnościowego i likwidacji miejscowego patologicznego układu czynnościowego.
Układ nerwowy przekazuje na przykład informację mówiącą o uszkodzeniu narządu do odpowiedniego segmentu rdzenia kręgowego, wywołując skurcz mięśni na określonym odcinku. Ta reakcja obronna nastawiona jest na unieruchomienie uszkodzonego odcinka w celu zapobieżenia jego kolejnym urazom podczas ruchów mechanicznych oraz w celu lokalizacji (ograniczenia) uszkodzenia.
Układ endokrynny wytwarza hormony przeciwzapalne i prozapalne.
Układ immunologiczny porównując portrety na zasadzie „swój – obcy”, niszczy/osłabia bodziec.
Trzeba pamiętać, że sygnały same mogą być czynnikiem szkodliwym (ognisko epilepsji zaczyna się od nadaktywności neuronów i może prowadzić do poważnych zaburzeń pracy mózgu). Ciągła stymulacja narządu prowadzi do wyczerpania jego rezerw, zapasów energetycznych, zaprzestania wypełniania jego funkcji i obzniżenia odporności na zewnętrzne czynniki szkodliwe. Przy takim oddziaływaniu lekarstwem może być jedynie informacyjny program normalizujący.

Potrzeba pojawienia się informoterapii: 
Jeszcze niedawno: niemożność specyficznego leczenia chorób zaburzeń regulacji.

Obecna era technologii informacyjnych i nadmiar trafiającej do nas informacji wymaga nowego podejścia do leczenia różnych patologii.
Obecnie rozpowszechnione są takie patologie, które z trudem poddają się korekcie przy pomocy zwykłych środków farmaceutycznych.
Co można na przykład zalecić pacjentowi z dystonią wegetatywno–naczyniową, zaburzeniami rytmu skurczów żołądka, dróg żółciowych typu mieszanego (kiedy jeden odcinek kurczy się, a inny rozluźnia się ponad miarę), z zespołem jelita drażliwego (dystonia i zapalenie jelita), dyskinezją płuc? Spazmolityki (środki przeciwskurczowe) jako preparaty zmniejszające napięcie mięśni gładkich nie są w tym wypadku idealne, gdyż mamy do czynienia zarówno ze skurczem, jak i z obniżeniem napięcia mięśni gładkich.
To samo dotyczy patologii alergicznych. Wydaje się, że alergia to nadmierna reakcja i „zbyt silna odporność”. W rzeczywistości zaś przy alergii organizm kieruje siły na walkę z nieszkodliwympyłkiem, tracąc z oczu mikroorganizmy chorobotwórcze. W istocie alergia to osłabienie i walka z wiatrakami za­miast z rzeczywistymi zagrożeniami.
Patologia endokrynna również nie wybacza prostackiej inge­ren­cji z zewnątrz, ponieważ wprowadzając preparat hormonalny, wyłączamy tyle mechanizmów łączności bezpośredniej i infor­macji zwrotnej, że nie da się nawet uwzględnić wszystkich konsekwencji.
W ten sposób mowa o chorobach zaburzenia regulacji, których specyficzne leczenie polega na odbudowie układów regulacji, co można urzeczywistnić drogą określonych poleceń wydawanych konkretnym narządom. Właśnie tym zajmuje się terapia informacyjna (informoterapia – IT).