Adaptacyjna terapia bioinformacyjna

Ogólne założenia

Adaptacyjna terapia bioinformacyjna, to zasadniczo nowy rodzaj oddziaływania terapeutycznego bez zastosowania medykamentów. Nie posiada ona odpowiedników w kraju ani za granicą. U jej podstaw leży unikalna technologia sczytywania, przekształcania i oddawania bioinformacji. W trakcie terapii na organizm nie wywiera się żadnego wpływu fizycznego. Nie trafiają do niego żadne prądy i częstotliwości, nie prowadzi się żadnego naświetlania, nie tworzy się żadnych efektów rezonansowych ani biorezonansowych. Podstawowe cechy tej terapii:

• można ją prowadzić bez wcześniejszej diagnostyki, wyłącznie na bazie najbardziej ogólnych objawów i skarg,

• wywiera ona pozytywny wpływ na stan czynnościowy praktycznie wszystkich narządów i układów człowieka,

• można ją prowadzić równocześnie z każdym zabiegiem terapeutycznym i łączyć z zażywaniem wszelkich lekarstw,

• szybkość oddziaływania (zazwyczaj rezultaty zastosowania terapii można obserwować już po pięciu minutach od rozpoczęcia seansu),

• zasadniczy brak negatywnych efektów ubocznych i przeciwwskazań.

Wskazania do zastosowania:

• czynnościowe zaburzenia różnego pochodzenia,

• zespoły bólowe o różnym rozmieszczeniu i różnej genezie,

• schorzenia narządów układu pokarmowego,

• choroby skóry i tkanki podskórnej,

• choroby układu kostno-mięśniowego,

• choroby narządów moczowo-płciowych,

• słabo gojące się rany i wrzody,

• wszystkie postaci osteochondrozy nie wymagające interwencji neurochirurgicznej,

• skurcze naczyń tętniczych, żylnych i dużych naczyń limfatycznych, narządów jamowych (żołądek, pęcherzyk żółciowy, pęcherz moczowy, jelito cienkie, dwunastnica) i narządów mających gładkie umięśnienie takich jak oskrzela, przełyk, gruczołowe kanały wątroby i trzustki,

• różne zaburzenia ukrwienia peryferyjnego (obrzęki, alergie) i trofiki tkanek (atrofia mięśni, zesztywnienie stawu na skutek choroby lub urazu).

Urządzenie do adaptacyjnej terapii bioinformacyjnej zawiera tylko jedną elektrodę. Umieszcza się ją na ciele w miejscu, które niepokoi (w najprostszym przypadku – boli). Przez tą elektrodę urządzenie sczytuje bioinformację z tego odcinka, przekształca ją i przekazuje przez tę samą elektrodę w to samo miejsce. Proces ten zbudowany jest w taki sposób, że organizm zaczyna „dostrzegać” problemy tego miejsca i jego okolic oraz reagować na nie przez własne mechanizmy regulacyjne. W ciągu całego seansu terapeutycznego trwa ciągły monitoring stanu wibracyjnego odcinka i odpowiadające temu stanowi ciągłe dostrajanie czynnościowe organizmu, czyli w istocie urządzenie pełni rolę aparatu sprzężenia zwrotnego, a organizm sam się leczy. Jest to bardzo istotna rzecz. Warunkuje to absolutny brak przeciwwskazań dla tej terapii, gdyż organizm sam sobie nie jest w stanie zaszkodzić.

Adaptacyjna terapia bioinformacyjna działa w zasadzie nie tylko na ludzki organizm, lecz również na każdy żywy obiekt biologiczny. W trakcie prób prototypu aparatu przeprowadzono dwa doświadczenia na zwierzętach domowych (psie i kocie) i na roślinie. Uzyskane rezultaty są pozytywne, lecz nie planuje się dalszych prac w tym kierunku.

Użytkownik może prowadzić terapię na sobie i na innych ludziach wykorzystując zamiast jednego urządzenia, kilka umieszczonych w różnych miejscach ciała. Dobry efekt daje umieszczenie elektrody na punktach biologicznie aktywnych, na przykład na dłoni (wzdłuż dłoni przebiegają meridiany serca, naczyń krwionośnych i płuc). Może to zrobić każdy. Na organizm można oddziaływać poprzez punkty biologicznie aktywne, lecz taki rodzaj terapii nie jest ogólnie dostępny. Aby ją przeprowadzić wymagane są odpowiednie informacje i specjalne przygotowanie.

Możliwe efekty uboczne towarzyszące terapii:

• uczucie ciepła pod elektrodą,

• lekkie punktowe ukłucia, swędzenie, mrowienie, a nawet pieczenie,

• lekkie podrygiwanie mięśni (z reguły na rękach lub nogach),

• zwiększone wydzielanie potu,

• krótkotrwałe nasilenie bólu, a w niektórych przypadkach wymioty i biegunka,

• lekkie zawroty głowy, zwiększenie częstotliwości uderzeń serca i szybkie unormowanie się ciśnienia (głównie u nadciśnieniowców i osób z chorobami serca),

• efekt uspokajający, włącznie z zapadnięciem w sen podczas trwania seansu.

Zjawiska te noszą wyjątkowo indywidualny charakter i mogą pojawić się lub nie, przy czym wyłącznie podczas pierwszego seansu – podczas kolejnych zjawisk tych nie zaobserwowano.

Czas trwania terapii nie jest ograniczony. W większości przypadków wystarczy 5-10 minut. W stanach ostrych (typu zespołu bólowego) terapię należy przerwać po zniknięciu bólu, lecz należy uwzględnić, że niekiedy efekt przeciwbólowy pojawia się dopiero 5 do 10 minut po zakończeniu seansu. Terapię można prowadzić też przez długi czas (do kilku dób). W tym celu urządzenie należy przytwierdzić bandażem do właściwego miejsca na ciele. Na noc można umieszczać urządzenie pod sobą (pod plecami, szyją lub pod głową) lub umieszczać je na sobie (na brzuchu, splocie słonecznym, czole itp.).

Skuteczność terapii ustala się według subiektywnych wrażeń lub oznak obiektywnych. Do subiektywnych wrażeń należą: zmniejszanie się bólu, ustępowanie obrzęku, gojenie się rany itp. Do oznak obiektywnych należą wszelkie instrumentalne metody diagnostyki. Szczególnie wygodne jest zastosowanie elektropunkturowych rodzajów diagnostyki, w szczególności metodą Volla lub Nakatani. Metodą Volla należy kontrolować stan odpowiednich punktów biologicznie aktywnych. Przy udanej terapii ma miejsce normalizacja ich przewodnictwa. Metodą Nakatani należy śledzić również stan punktów. Jeśli terapia prowadzona jest z powodzeniem, prowadzi ona do przywrócenia równowagi Jing-Jang w organizmie. Jednak aby stosować te metody należy posiadać odpowiednie przygotowanie.

Urządzenie można wykorzystać do przeprowadzenia terapii regeneracyjnej po każdym negatywnym oddziaływaniu. W tym celu należy je kolejno przykładać do stref: u podstawy czaszki na potylicy, między brwiami na czole i na splot słoneczny. Na każdą strefę przypada pięć minut. Interesujące jest też wykorzystanie urządzenia w charakterze środka ochrony psychosomatycznej przed negatywnymi oddziaływaniami chorych lub sałaboenergetycznych źródeł promieniowania elektromagnetycznego, w szczególności telefonów komórkowych. Na każdym człowieku można zademonstrować efekt ochrony przed negatywnym wpływem telefonu komórkowego. Do kontroli stanu człowieka wykorzystuje się metodę Volla. Wykonuje się to w następujący sposób:

1. Do jednej kieszeni wkłada się człowiekowi wyłączony telefon komórkowy, a do drugiej wyłączony aparat terapeutyczny.

2. Elektrodę pomiarową umieszcza się w punkcie „zwyrodnienie narządów głowy” na meridianie ogólnego zwyrodnienia. Uzyskujemy wartości wyjściowe wskaźników przewodnictwa.

3. Włączyć telefon komórkowy. Widać przy tym, że wskaźnik przewodnictwa nie zmienia się.

4. Wykonać telefon na aparat komórkowy. Widać przy tym, że wskaźnik przewodnictwa natychmiast spada o około 15-20 jednostek.

5. Włącza się urządzenie terapeutyczne, po czym wskaźnik przewodnictwa od razu wraca na swoje miejsce.

W trakcie tego eksperymentu można zaobserwować jeszcze jedną ciekawą cechę urządzenia – oddziaływanie zdalne. Przecież w danym przypadku brak bezpośredniego kontaktu elektrody urządzenia ze skórą człowieka, ponieważ urządzenie znajduje się w kieszeni. Zdalne oddziaływanie, jak wykazały wstępne doświadczenia występuje jedynie w niewielkie odległości (około 10-15cm), czyli w granicach aury człowieka.

Ponieważ urządzenie pracuje wyłącznie z bioinformacją, szczególnie ważnego znaczenia nabiera prawidłowa biokorekcja materiałów, podobna do tej, którą prowadzi się na materiałach do wytwarzania aparatów Volla. Przy czym o ile aparat Volla działa bez biokorekcji materiałów, mimo że wskazania są wypaczone, to urządzenie do adaptacyjnej terapii bioinformacyjnej bez przeprowadzenia biokorekcji nie będzie działać wcale.